Do krainy Kruków zapraszam

Estraven

*Drzwi otworzywszy już do ciemności przyzwyczajać się trzeba, by móc w komnacie zobaczyć cokolwiek... Ledwo jednak przyzwyczaisz się, i widzieć zaczniesz, niewiadomo skąd poświata w kolorach tęczy po oczach Cię uderzy... Na środku pomieszczenia przepiękną fontannę zobaczysz, co wodą tryska wysoko, i ławeczkę drewnianą koło niej... Na ścianach gobeliny różnorodne, a z sufitu rodzaju różnego konary, kwiatów pełne... Podłoga cała miękkim mchem wysłana jest, więc i tu usiąść spokojnie można... I choć nigdzie róż żadnych nie widać, unosi się tu ich lekki aromat...*

Estraven

*Powoli wniósł ukochaną Tenshi na rękach w ciemność... Gdy jednak poświata twarz jego oświetliła, była ona całkowicie poważna... Postawił ukochaną na miękkim mchu, przed sobą i pełnymi żaru oczyma spojrzał na nią... Dłonie powoli przesuwały się po jej ciele, by za chwilę rozstać się z nim... Gdy to nastąpiło, odsunął się na chwilę od niej, by na mchu rozsypać garść ziemi, wyjętej z woreczka przy pasie... Następnie dwie gałązki na ziemi położył, i za pomocą różdżki podpalił je... Jeden z palców swej ręki w wodzie lekko zamoczył... Gdy wszystko już gotowe było podszedł do ukochanej i objął ją ponownie...* Cii... Nic nie mów... *Rzekł do niej pełen powagi...*

Tenshi

*Objęła go i spojrzała zaskoczonymi oczyma na płomienie. Ułozyła głowe na jego ramieniu, milczała...*

Estraven

*Uniósł lekko głowę, wziął głęboki wdech i dmuchnął w powietrze... Przez chwilę efektów żadnych widać nie było, lecz nagle lekki wietrzyk smagać zaczął ich ciała, włosy... Przeleciał nad fontanną, wytrącając kilka kropel, z ich naturalnego toru lotu... Poruszył lekko płomieniami, rozwiał kupkę ziemi... Wzmagał się coraz bardziej... I choć już dość mocno wiał, słowa mężczyzny wyraźnie było słychać...* Tenshi... Ukochana... Gdybym chciał miłość mą wielką do Ciebie wyrazić, słów by mi brakło, i czasu nie starczyło... Bo ogromu takiego w żaden rozmiar płaszcza słów ubrać się nie da... Bo słowa skończone są, a miłość moja, kresu nie ma... *Wiatr coraz mocniejszy się stawał, i już porywał ze sobą krople wody, drobinki żaru i pył z ziemi...* Żeby móc pokazać, jak bardzo Cię kocham, żyć bym wiecznie musiał, całe dnie z Tobą spędzając... *Wicher szalał już na dobre... Oplótł ich, włosy do dzikiego tańca porywając... Dokoła nich płomienie tańczyły, i z wodą igrały, a od świata całego ściana z ziemi ich odgrodziła...* Ale tego właśnie pragnę... Być z Tobą już na zawsze... Cokolwiek by się nie działo, chcę zawsze już z Tobą być... Czuć Ciebie, i w Tobie zatracić się... O świecie całym zapomnieć... Być tylko z Tobą... A wszystko to, bo duszą moją największe uczucie zawładnęło... Miłość... Miłość do Ciebie... *Uklęknął przed nią i wuciągnął małe pudełeczko... Wystawił je w jej stronę, otwierając i ukazując w ten sposób pierścień z przepięknym brylantem...* Tenshi... Moja ukochana... Czy zechcesz zostać moją żoną? *Spytał, podczas gdy wicher, woda, wiatr i ziemia szalały dokoła nich, od reszty świata odgradzając...*

Tenshi

*Oniemiała spojrzała na pierścień. Po chwili w oczach zalśnił jej żar. Rozejrzała sie po sali, watr włosy jej platał. Miotające żywioły odbicie w jej żrenicach znalazly.* Me słowa również o miłości opowiedzieć nalezycie móc nie mogą... *Ułożyła dłoń na pudełeczku.* Póki jednak miłości nie wyznasz mi w słowach dwóch prostych nie mogę wyjść za Ciebie...*Westchnęła.*Zresztą jestem zaręczona...*Wyszeptała, a żal jej oblicze wykrzywił.*

Estraven

*Z oczyma nadal żarem płonącymi podniósł się z ziemi, by za chwilę chwycić ją w swe ramiona i okrywszy swoim płaszczem przenieść przez ogień, wodę, i ziemię... Wiatr przez chwilę szarpał jeszcze jego ubraniem, lecz gdy z pomieszczenia się wydostali, szepnąć mógł wreszcie z uśmiechem na ustach...* Kocham Cię... *I puścił się biegiem, z nią w objęciach plątaniną korytarzy...*

Tenshi

Ja Ciebie też...*Wyszeptała wśród grzmotów i wtuliła w ramiona mężczyzny, jakby ochrony szukając. Zacisnęła mocniej palce na jego koszuli i dodała.*Bywaj kochany, wrócę...*Rzekła i rozpłynęła niczym mgła dołączając do burzy żywiołów jako nić z świetła tylko złożona.*